เราแยกไม่ได้ว่า  ความรู้ในจิตเป็นการปรุงแต่งหรือเปล่าเพราะมันเป็นอันเดียวกัน  บางทีเราก็รู้ผิด บางทีเราก็รู้ถูก  แม้แต่รู้ธรรมะเป็นข้อความก็เหมือนกัน บางทีเรารู้ผิด บางทีเรารู้ถูก

 
          เพราะฉะนั้น ครูบาอาจารย์ท่านจึงเตือนว่า อย่าไปถือสำคัญกับความรู้และความเห็น  ความรู้ก็ดี ความเห็นก็ดี มันเป็นแต่เพียงอารมณ์จิตเท่านั้น อย่าไปสำคัญมั่นหมายว่ามันผิดหรือถูก

          ทีนี้ตรงที่มันผิดหรือถูกนี่ มันอยู่ที่ความตั้งใจของเรา  ที่เราตั้งใจไว้ว่า เราปฏิบัติเพื่ออะไร เราสร้างสมาธิเพื่ออะไร  เพื่อให้ใจเข้มแข็ง ให้มีสติสัมปชัญญะ  เราจะได้ตั้งใจละสิ่งที่มันเป็นบาปโดยเจตนาให้เด็ดขาดลงไป  ส่วนความรู้ในจิตในใจนั่น มันเป็นแต่เพียงอารมณ์จิตเท่านั้น  แต่รู้ผิด รู้ถูก อย่าไปสำคัญมั่นหมาย