ถ้าจะเอาดีกับพระพุทธเจ้าจริงๆ ก็ยึดพระพุทธเจ้าเป็นสรณะที่พึ่งที่ระลึก  พยายามปฏิบัติศีล ๕ ให้มันถูกต้อง อยู่กันที่ตรงนี้  ไม่ต้องไปไขว่คว้าอะไรให้มันมากนัก

           ๑. รักษาศีล ๕
           ๒. ทำกิจวัตร อุปัฏฐากเลี้ยงดูบิดามารดาให้ดี
           ๓. ฝึกสติสัมปชัญญะ ให้รู้อยู่ที่จิตตลอดเวลา  ถ้าเรามีสติรู้อยู่ที่จิต นั่นแหละ คือ พุทธะ ผู้รู้  พุทธะ ผู้ตื่น  พุทธะ ผู้เบิกบาน

           ถ้าจับจุดนี้ได้แล้วสบายมาก ไปที่ไหนเราก็ไปกับพระพุทธเจ้า นั่ง นอน กิน อยู่กับพระพุทธเจ้าตลอดเวลา

           คนทั้งหลายศึกษาธรรมะ ไม่รู้จักจุดมัน ไม่รู้จักจุดที่จะเอาดี

           เราต้องเอาดีกันตรงนี้ ตรงที่มีสติรู้จิตตลอดเวลา  ผู้ที่มีสติรู้จิตตลอดเวลา เป็นจิตพุทธะ ผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบาน  เป็นคุณธรรมที่ทำจิตให้เป็นพุทธะ

           เมื่อทรงไว้ซึ่งความรู้สึกเช่นนั้นตลอดเวลา ชื่อว่ามีพระธรรมอยู่ในใจ

           เมื่อมีพระธรรมอยู่ในใจ พระธรรมก็คอยเตือนให้เรารู้สึกสำนึกผิดชอบชั่วดี  เราจะตั้งใจละความชั่ว ประพฤติความดี ทำจิตให้บริสุทธิ์สะอาดอยู่เสมอ

           อันนี้คือหลักปฏิบัติชั้นยอดที่สุด