พ่อบ้านไม่ค่อยเข้าบ้าน เมียขี้บ่น มันรำคาญ  มันก็ไม่ได้ไปเที่ยวเกเรอะไรหรอก  ไปทำงานกลับค่ำหน่อย เมียก็บ่น  นอกจากบ่นแล้ว มันยังด่าด้วย  มันรำคาญ มันก็ไปหานอนอยู่บ้านเพื่อนบ้านฝูงอะไรไป  เมียเกิดเดือดร้อนขึ้นมาว่าผัวไม่กลับบ้าน ไปหานายสิงห์คำ ลูกศิษย์ที่เคยบวชอยู่ในวัด ไปถามว่ามีของดีไหม

          “ของดีอะไร จะเอาไปทำไม”

          “พ่อเด็กน้อยมันไม่ค่อยอยู่บ้านอยู่ช่อง”

          “อ๋อ! มี”

          ไอ้สิงห์มันก็ไปควักเอาสีผึ้งสีปากอยู่ในเชี่ยนหมากแม่มันใส่ตลับให้ แล้วบอกว่า

          “อันนี้ต้องปฏิบัติให้ถูกต้องนะ ถ้าปฏิบัติไม่ถูกต้อง มันก็ไม่กลับ”

          “เฮียให้ปฏิบัติอย่างไรก็ได้ทั้งนั้น”

          “ถ้าสมมติว่าเขามาบ้าน แกอย่าบ่นอย่าว่าเขา  พอเขามาวันหนึ่งเท่านั้นแหละ ต้อนรับขับสู้เขาให้ดี  พอวันหลังมา เขามาแล้ว        เราไม่บ่น เขาจะต้องมาบ้านแน่ๆ  เราก็อาบน้ำอาบท่า  แต่งเนื้อแต่งตัวให้ลูกให้เต้า   ทำกับข้าววางไว้ที่โต๊ะอาหาร  พอเขามาก็รับสิ่งรับของจากมือเขาแล้ว ก็ยื่นลูกให้เขาอุ้ม  พอเขามานั่ง ก็ช่วยถอดถุงน่อง รองเท้าให้เขา  แล้วชวนให้เขาอาบน้ำ ชวนรับประทานอาหาร  แล้วก็สีผึ้งนี่ก็ไปสีปากเสียให้ดี ยิ้มเก่งๆ”

          ๕-๖ วันหลัง ไปบอกว่า “อาเฮีย สีผึ้งนี่ไปได้มาจากไหน ทำไมดีวิเศษนักหนา”

          “เธอปฏิบัติถูกต้อง ไม่ด่าไม่บ่นเขา เขาก็ต้องกลับมาบ้าน”