ข้าพเจ้ารู้สึกว่าการมาวัดเป็นอะไรที่น่าเบื่อหน่าย เพราะการปฏิบัติธรรมมีแต่อะไรที่ซ้ำซาก เดี๋ยวก็สวดมนต์  เดี๋ยวก็นั่งสมาธิ  แล้วก็เดินจงกรม  แถมยังห้ามส่งเสียงดังอีก  จะทำอะไรก็ยุ่งยากไปหมด  วันแรกของการนั่งสมาธิ รู้สึกว่าอยากจะปรี๊ดแตก เพราะปวดขา ทรมานมาก    พอเริ่มเข้าสู่วันที่ ๓ เริ่มหายปวดและรู้สึกว่าเริ่มตัวเบาสบาย   เริ่มมีจิตใจสงบ

           การมาปฏิบัติธรรมครั้งนี้ทำให้คนที่เคยหลงผิดอย่างข้าพเจ้าเริ่มคิดจะกลับตัวกลับใจ ข้าพเจ้าเคยคิดว่าเราเกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่   ท่านทำให้เราเกิดมา ท่านก็ต้องเลี้ยงดูเราเป็นอย่างดี เราอยากได้อะไร  พ่อกับแม่ก็ต้องหามาให้  ข้าพเจ้าอยากได้โน้ตบุ๊คมาก  เห็นคนอื่นเขามีก็อยากได้  ขอคุณพ่อ พ่อบอกว่ามันยังไม่จำเป็น ข้าพเจ้าก็ข่มขู่ท่านว่า  ถ้าไม่ซื้อให้ข้าพเจ้าจะไม่ไปโรงเรียน จะไม่คุยด้วย  ๒ วันผ่านไป  คุณพ่อก็ซื้อมาให้  ข้าพเจ้าเคยคิดว่าทำไมแม่ชอบดุด่าว่าเรา  ไม่รักเราหรืออย่างไร พอได้ฟังธรรมเกี่ยวกับพระคุณบิดามารดา ข้าพเจ้าก็เริ่มคิดได้ว่าท่านเป็นผู้ให้ชีวิตเรา  เราต่างหากที่ต้องเลี้ยงดูท่าน  มีหน้าที่เชื่อฟังท่าน ทดแทนบุญคุณท่าน      เราติดหนี้ท่านมาตั้งแต่เกิด

         ข้าพเจ้าจัดงานวันเกิดทุกปีนับต่อแต่นี้ไป ข้าพเจ้าจะเปลี่ยนจากการจัดงานวันเกิดมาเป็นวันผู้ให้กำเนิด   จะนำพวงมาลัยไปกราบคุณพ่อคุณแม่   การปฏิบัติธรรมครั้งนี้ทำให้ข้าพเจ้าสำนึกผิดในหลายๆ เรื่องที่เคยหลงทำผิด   ข้าพเจ้าเริ่มชอบการนั่งสมาธิปฏิบัติธรรม  ได้รู้บุญคุณบิดามารดา ครูบาอาจารย์

          การนั่งสมาธิสามารถช่วยทำให้จิตใจสงบ อาจจะทรมานแค่ตอนแรก แต่ตอนนี้การนั่งสมาธิช่วยให้ข้าพเจ้ามีจิตที่สงบขึ้น    ถ้ามีโอกาสข้าพเจ้าก็อยากกลับมาปฏิบัติธรรมที่วัดนี้อีก

           มีอีกอย่างที่ข้าพเจ้าอยากจะทำกับพ่อแม่คือบอกรักพ่อกับแม่  ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยบอกรักพ่อ เพราะพ่อทำงานอยู่ต่างจังหวัด  กับพ่อแม่จะไม่กล้า   แต่กลับบอกรักแฟนได้ทุกวันแทบตลอดเวลา  แต่กลับไม่กล้าบอกรักผู้ให้กำเนิด  กลับไปข้าพเจ้าจะโทรศัพท์ไปบอกคุณพ่อว่ารักท่านมาก    ลูกจะไม่เกเรอีกต่อไป จะพยายามทำดีเพื่อพ่อแม่   ให้สมกับที่ท่านให้ชีวิตนี้กับเรา    ให้เราได้มีโอกาสลืมตามาดูโลก

 น.ส. อจลญา เย็งประโคน
 ม.๔/๓ โรงเรียนสูงเนิน
 อำเภอสูงเนิน       จังหวัดนครราชสีมา