คนหนึ่งเขาทำสมาธิ ได้อุปจารสมาธิ อัปปนาสมาธิ ได้ฌานสมาบัติ แล้วภายหลังก็มาพิจารณาธรรม  พวกนี้พวกเจริญสมถะมาก่อน

          แล้วอีกพวกหนึ่ง ไม่สนใจกับสมถะ  พอปฏิบัติกำหนดรู้จิต ถ้าจิตนิ่งปล่อยให้นิ่ง พอจิตวิ่งปล่อยให้วิ่งไป  เขาไม่ได้บังคับจิต ปล่อยไปตามธรรมชาติของมัน  เรื่องญาณ ฌาน อะไรเขาไม่ได้สนใจ สนใจแต่รู้อารมณ์จิตในปัจจุบัน  แล้วก็ไม่ได้นึกถึงอิทธิฤทธิ์อะไรทั้งสิ้น   เอากันเฉพาะแต่ว่ามีปัญญาแก้ปัญหาความขัดข้องของจิตในปัจจุบันได้คล่องตัว    แก้ปัญหาตัวเองนั่นแหละ

          มันเกิดเกลียดใครขึ้นมา แก้ได้ปั๊บ    เกิดรักเกิดชอบใครขึ้นมาที่ไม่ถูกต้องตามทำนองคลองธรรม มันแก้ปั๊บ เป็นตัวปัญญา อันนี้เขาเรียก   สุกขวิปัสสโก