วันนี้มียายคนหนึ่งมาเล่า...
 
        "ปฏิบัติสมาธิไปมาแล้วมันมีแต่หลับ" แกว่า
  "หลับแล้วมันเป็นอย่างไร  รู้สึกว่าตัวหลับ แล้วในจิตนี่มันรู้สึกตัวอยู่หรือเปล่า"
        "มันยังรู้อยู่ มันรู้อยู่ตลอดคืนยันรุ่ง มันไม่สว่าง แต่มันก็รู้อยู่"
        "นั่นแหละ จิตมันเข้าสมาธิตามธรรมชาติ  แต่สมาธิมันยังอ่อน สติสัมปชัญญะยังอ่อน มันจึงไม่สว่าง หรือไม่แจ่มใส  เพราะ ฉะนั้นต้องทำไปเรื่อยๆ"
 
 
 
  คนทั้งหลายนี่เข้าใจว่า สมาธิคือการน้อมจิตๆๆๆ เข้าไปสู่จุด หยุดนิ่ง ฝึกจนคล่องชำนิชำนาญ เราจะให้มันหยุดเมื่อไรก็หยุดได้ แต่มันไม่ใช่สมาธิตามธรรมชาติ  เพราะฉะนั้น มาเอาสมาธิแบบบังคับจิตให้หยุด อยากรู้อะไรก็น้อมจิตไปเพ่งไว้นานๆ มันแน่วแน่ ขึ้นมาหน่อยหนึ่ง ก็เกิดมโนภาพแว๊บขึ้นมา ก็ว่าตัวได้สมาธิเสียแล้ว 
 
 
ถ้าทุกคนทำสมาธิให้ถึงสมาธิธรรมชาติของจิตจริงๆ จะไม่มีการขัดแย้งหรือไม่มีการเถียงกัน  คนนี้ภาวนา พุทโธ  คนนี้ภาวนา เยซู  คนนี้ภาวนา อัลล่าห์  ๓ คนนี่นั่งสมาธิ ถ้าจิตเขาเป็นสมาธิ  ตามธรรมชาติแล้ว ถึงเขาภาวนาคนละอย่าง มันจะมีแนวโน้มเป็นอย่างเดียวกัน คือจิตเมื่อหยุดภาวนาแล้วมันจะวูบลงไปนิ่งปั๊บ สว่าง   ไสว มีปีติ มีความสุข  อันนี้คือสมาธิตามธรรมชาติ 
 
 
หลังจากนั้น จิตมันจะรู้หรือมันจะนิ่งเรื่อยไป   มันเรื่องของจิต  สัญญาเจตนาที่จะไปควบคุมบังคับจิตมันไม่มีแล้ว  ว่ากันโดยสมาธิตามธรรมชาติ
 
  หลวงพ่อนั่งสมาธิตั้งแต่ตี ๓ ถึง ๒ โมงเช้า ได้เห็นความตายของตัวเอง  นั่งไป ๖ ชั่วโมง แล้วก็ตื่นขึ้นมา พอตื่นขึ้นมาก็ยังสงสัย ว่าเราตายจริงหรือเปล่า  ยกมือมาคลำที่หน้าอก อ้อ! ยังอยู่  ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา
 
 
  พอหลังจากนั้นมา มันเป็นคนละคนไปเลย  โรคภัยไข้เจ็บก็ หายวันหายคืนมาจนกระทั่งเดี๋ยวนี้ ไม่กลับกำเริบอีกเลย
 
 
          ทุกวันนี้กำลังปลุกจิตใต้สำนึกให้มันฮึดฮัดขึ้นมา มันจะได้นั่งตายให้มันได้  ตอนนั้นอายุพรรษาประมาณ ๒ พรรษา
 
 
          หลังจากนั้นมา ความเชื่อมั่นในคำสอนของพระพุทธเจ้าไม่มี สงสัยข้องใจเลย  ใครจะว่าอะไรยังไง... เราเฉย