โบราณท่านสอนว่า ตื่นแต่ดึก สึกแต่หนุ่ม  ถ้าแก่ขนาดนี้แล้วสึกไปก็ไม่มีประโยชน์ ไม่ทันกินเขา

  แล้วบวชเป็นพระนี่ ถึงแม้จะมั่งมีศรีสุขกอบโกยเงินจากวัดไปเป็นล้าน ก็อยู่ไม่รอด  ไปซื้อที่ดินถูกเขาโกง ซื้อควายมาเลี้ยงห่ากิน   ซื้อรถมาขับ....อุบัติเหตุ 

 
ทำไมล่ะ... เงินทุกบาททุกสตางค์เขายกใส่เกล้าเท้าใส่หัว  ก่อนที่เขาจะให้
 
 
          เพราะฉะนั้น เราต้องนึกว่าตัวของเรานี่เป็นสมบัติของศาสนา เป็นคนของศาสนา  ผลประโยชน์เกิดจากบุญบารมีของเรานี่   เป็นสมบัติของศาสนา ถ้าหากสมมติว่าหลวงพ่อเก็บเข้าพกเข้าห่อเฉพาะตัวคนเดียวนี่    หลวงพ่อมีเงินหลายสิบล้านแล้ว  วัดวะภูแก้วขนาดอยู่ในป่า หลวงพ่อเก็บสะสมทุนนิธิเอาไว้ให้ ๒ ล้านเศษ  ที่วัดแปดริ้ว ๓ ล้าน ที่วัดป่าสาลวันนี่ก็ ๑๐ กว่าล้าน วัดป่าหนองปลิงนี่เก็บให้ได้ ๕ แสน
 
 
                   หลวงพ่อให้อะไรใครนี่ ไม่มีข้อผูกมัด  ให้ทุนการศึกษาฝ่ายมหานิกายไป ๓ ล้าน ฝ่ายธรรมยุต ๒ ล้าน