A Free Template from Joomlashack

A Free Template from Joomlashack

แบบสำรวจ

ท่านกำลังใช้ระบบปฏิบัติการ (OS) อะไรอยู่ ?
 

Search

ผู้เข้าเว็บขณะนี้

เรามี 80 บุคคลทั่วไป ออนไลน์

JComments Latest

  • interesting post
  • Premium базы для Xrumer 23 ai Strong и GSA Search ...
  • kraken ссылка krakenweb one
  • ссылка kraken kraken tor site
  • canadian pharmacy express order cialis without pre...
เมื่อเดนสังคมได้สำนึก PDF พิมพ์ อีเมล
เขียนโดย Administrator   
วันพฤหัสบดีที่ 10 มกราคม 2013 เวลา 02:42 น.

 

ศูนย์พัฒนาจิตเฉลิมพระเกียรติ วัดวะภูแก้ว

 

          มิ้งย้ายมาจากขอนแก่นเมื่อเดือนมิถุนายน ๒๕๕๕ เพื่อ เข้าศึกษาต่อที่โรงเรียนครบุรี   มิ้งทำให้พ่อกับแม่ผิดหวังมาเยอะมาก

          ตอนชั้นมัธยม ๓ มิ้งอยู่โรงเรียนเอกชนนานาชาติประจำจังหวัดขอนแก่น  โรงเรียนนั้นเป็นโรงเรียนที่รวมทั้งเพื่อนดีๆ และเพื่อนเลวๆ  มิ้งคบกับเพื่อนกลุ่มเลว  ซึ่งตอนนั้นเป็นการตัดสินใจที่ผิดมาก  มิ้งทำเลวหลายๆ อย่าง   ไม่ว่าจะเป็นการทะเลาะวิวาทในโรงเรียนหรือนอกโรงเรียน  แต่งตัวผิดระเบียบ โดดเรียน นอนหลับในห้องเรียน เถียงอาจารย์ หรือแม้แต่ขโมยข้อสอบ Final คณิตศาสตร์เพิ่มเติม   แล้วเอามาแจกให้เพื่อนๆ ในห้อง   หนีออกจากบ้าน หรือแม้จนทำผิดกฎหมาย  

        กับพ่อแม่  หนูกลับบ้านดึกและยังเถียงพ่อและแม่   ขโมยเงินพ่อแม่ไปบำเรอความสุขของตัวเอง ทำให้พ่อและแม่เสียใจไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง    ทำให้พ่อและแม่ร้องไห้ไม่รู้ว่ากี่หนต่อกี่หน เรียกได้ว่า ตอน ม. ๓ นี้ หนูไม่ต่างอะไรกับเดนสังคมเลย

 

         เมื่อมาอยู่ ม. ๔ มิ้งก็คิดได้ว่าเราไม่ควรทำอย่างนั้น  ยิ่งย้อนกลับไปมองตัวเองยิ่งรู้สึกน่าสมเพช เมื่อได้มาทำสมาธิที่วัดวะภูแก้ว  ก็ทำให้ได้จิตสำนึกมากขึ้น  ในขณะที่มิ้งนั่งสมาธิอยู่  มิ้งก็ได้เห็นภาพ ก่อนที่จะเลว เราเคยเป็นคนดี เรียบร้อย พูดจาสุภาพ ขี้อาย  ตอนนั้นพ่อกับแม่ต่างก็ยิ้มแย้มและภูมิใจ ที่มีลูกอย่างมิ้ง  และก็เห็นภาพตอนที่ทำตัวไม่ดี   ทำให้พ่อแม่ผิดหวังและร้องไห้   ทำให้ครอบครัวที่เคยอบอุ่นกลายเป็นไฟ      มิ้งจึงร้องไห้ขณะนั่งสมาธิ  จนถึงยกที่นั่งสมาธิที่ลานธรรมวันสุดท้าย (วันจันทร์ที่๒๔/๐๗/๒๕๕๕) มิ้งสามารถนั่งสมาธิได้นานมาก  จิตสงบมาก  นิมิตเป็นภาพรอยยิ้มของพ่อและแม่ยิ้มให้ตลอดเวลาที่ทำสมาธิ   จากนั้นก็รู้สึกว่ามือหายไป จากนั้น ขา ลำตัวคอ ก็หายไปตามลำดับ  ตอนที่ทำสมาธินั้นรู้สึกเหมือนตนเองมีแต่หัว   ร่างกายส่วนอื่นๆ กลายเป็นจุดจางๆ หายไป  ออกจากสมาธิและเดินกลับมาที่ศาลาด้วยจิตที่สงบมาก   เลยไม่รู้สึกกลัวอะไรเลยเมื่อต้องเดินกลับมาที่ศาลาคนเดียว

 

 มิ้งฟาห์
 ม.๔/๓ โรงเรียนครบุรี
 อำเภอครบุรี     จังหวัดนครราชสีมา


 
 

Joomla 1.5 Templates by Joomlashack