เอาตัวอย่างท่านอนุรุทธะ ภะคุ กิมพิละ อุบาลี ชวนกันไปบวชพร้อมกัน   พอเวลาจะบวช ๓ กษัตริย์ อนุรุทธะ ภะคุ กิมพิละ นี่เป็นกษัตริย์ เป็นราชโอรสของตระกูลศากยะ  ส่วนอุบาลีเป็นคนใช้   พอไปถึงสำนักของพระพุทธเจ้า  ทั้งสามท่านทูลขอให้พระพุทธเจ้าอุปสมบทให้อุบาลีก่อน  พระพุทธเจ้าตรัสถามว่าทำไมจึงทำอย่างนั้น  ท่านทั้งสามกราบทูลพระพุทธเจ้าว่า อุบาลีเป็นคนใช้ในราชสำนัก  ในเมื่ออุบาลีบวชก่อน ท่านจะเป็นผู้อาวุโส พวกเราจะได้กราบได้ไหว้ท่าน   สมัยที่เป็นฆราวาส อุบาลีนี่ถูกทั้ง ๓ กษัตริย์ใช้หัวปักหัวปำ เรียกว่าเป็นขี้ข้า ว่าอย่างนั้นเถอะ  พอตอนบวช ให้อุบาลีบวชก่อน   ๓ กษัตริย์นี่กราบไหว้ท่านอุบาลี

           “พวกข้าพระองค์นี่เป็นลูกกษัตริย์ บวชอุบาลีก่อน เราจะได้ กราบได้ไหว้ เป็นอุบายลดทิฏฐิมานะ ขัตติยมานะ  พวกกษัตริย์นี่ถือตัวถือตนว่ามีตระกูลสูง  พออุบาลีคนใช้มาบวชก่อน เราจะได้กราบ ได้ไหว้ จะได้ลดทิฏฐิมานะ  เพราะในความรู้สึกของพวกข้าพระองค์ เห็นว่าทิฏฐิมานะความถือตนถือตัวเป็นอุปสรรคในการปฏิบัติ”

           เพราะอาศัยเหตุนี้ ในเมื่อพระเจ้าพระสงฆ์ พระนวกะ มาบวชแล้วต้องปรนนิบัติอุปัชฌาย์อาจารย์  การปรนนิบัติอุปัชฌาย์อาจารย์ได้ดิบได้ดีอะไร   ไม่ใช่ว่าเพื่อให้ครูบาอาจารย์มีหน้ามีตา  มีบริษัทบริวารห้อมล้อมคอยปรนนิบัติ ไม่ใช่อย่างนั้น  เป็นอุบายลดทิฏฐิมานะ  นักบวชนี่ ถ้ายังมีทิฏฐิมานะมันก็ไปไม่รอด

           อัญชลี กรณีโย คุณสมบัติของพระสงฆ์  พระสงฆ์ที่แท้จริงนี่ มืออ่อนไม้อ่อน จะยกขึ้นกราบขึ้นไหว้พระเถระผู้อาวุโส ไหว้พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ก็คล่องแคล่ว ไม่มีทิฏฐิมานะ  ไม่ใช่เสแสร้งทำด้วยความจริงใจ ด้วยความบริสุทธิ์ใจ จึงได้ชื่อว่า อัญชลี กรณีโย

           ทีนี้พระสงฆ์ทั้งหลายไปแปล อัญชลี กรณีโย  ไปเข้าข้างตัวเอง พระสงฆ์เป็นผู้ควรรับกราบรับไหว้ของคนอื่น  อันนั้นเข้าใจผิด เลยทำให้ตัวเองนี่เป็นผู้วิเศษไป

           สุปฏิปันโน  ปฏิบัติดี ปฏิบัติตรงต่อคำสอนของพระพุทธองค์

           อุชุปฏิปันโน  ปฏิบัติตรง ตรงต่อมรรคผลนิพพาน

           ญายปฏิปันโน  ปฏิบัติเพื่อความรู้ยิ่งเห็นจริง

           สามีจิปฏิปันโน  ปฏิบัติชอบยิ่ง

           ยทิทัง จัตตาริ ปุริสยุคานิ อัฏฐะ ปุริสปุคคลา

           เอสะ ภควโต สาวกสังโฆ  นี้คือสงฆ์สาวกของพระพุทธเจ้า  

           อาหุเนยโย ท่านแปลว่า ควรแก่ของอันเขาพึงนำมา  แต่ หลวงพ่อเปลี่ยนเป็นว่า เพราะพระสงฆ์มีคุณงามความดีพร้อมที่จะถ่ายทอดให้คนอื่น  อาหุเนยโย เป็นผู้ควรชักชวนบุคคลอื่นเข้ามา พอ เข้ามาแล้ว เรามีทั้งอามิส มีทั้งธรรมะ เรียกว่า อามิสปฏิสันถาร  ให้ ที่นั่ง ให้น้ำให้ท่า  ธรรมปฏิสันถาร สามารถแสดงธรรมทำให้เข้าใจหลัก ธรรมะคำสั่งสอน  จึงเป็นผู้ควรชักจูง ชักชวนคนอื่นเข้ามาวัดมาวา

           ปาหุเนยโย เป็นบุคคลผู้ควรต้อนรับแขก เพราะมีธรรม      ปฏิสันถาร อามิสปฏิสันถาร

           ทักขิเณยโย  เป็นผู้ควรรับทักษิณาทาน

           อัญชลีกรณีโย  เป็นผู้มีมือไม้อ่อน กราบไหว้ได้  ทุกคนที่มีคุณธรรม หรือพระสงฆ์ผู้อาวุโส  เพราะฉะนั้น    

          อนุตตรัง ปุญญักเขตตัง โลกัสสะ  จึงสมควร เป็นเนื้อนาบุญของโลก

          ธรรมะบางอย่าง  พระเจ้าพระสงฆ์ก็ไปตี  ความหมายเข้าข้างตัวเอง