คนที่มาบวชกับหลวงพ่อนี่ หลวงพ่อจะสอบถาม เคยบวชมาไหม  ถ้าเป็นข้าราชการลามาบวชแล้วก็สึกไป  รับบวช  แต่ถ้าคนที่บวชมาได้ ๑๐ พรรษา  ๒๐ พรรษา  ถ้าสึกไปแล้ว มาขอบวชอีก  หลวงพ่อจะไม่รับเลย คือ บวชมา ๑๐ พรรษา ๒๐ พรรษา ก็ยังเอาตัวรอดไม่ได้ แล้วกลับมาบวชอีก มันก็ครือเก่านั่นแหละ

 
           อย่างมีหลวงตาองค์หนึ่ง บวชมา ๒๐ กว่าพรรษา  สึกไปมีครอบครัว  ภายหลังนี่ก็มาบวชอีก  มาบวชแล้วก็มาอยู่ที่วัดป่าสาลวัน มาบอกว่า อยากจะได้เงินสร้างมูลนิธิให้คณะสงฆ์  หน้าที่อุปัชฌาย์ ก็ยกถวายหมด แบกเงินไปทีละ ๒-๓ แสน  แล้วยังไม่พอใจ   ยังไปสร้างเหรียญ  ก็มานั่งขายเหรียญตัวเอง  หลวงพ่อก็ว่า เอาไปขายโน่น กาฬสินธุ์ของท่านเด้อ  เคียด หาว่าหลวงพ่อไล่ ก็เลยหนีไป  เดี๋ยวนี้    ประณามวัดป่าสาลวัน  กูไม่ไปเหยียบมันอีกแล้ววัดป่าสาลวัน

           หลวงพ่อนี่ เพื่อนฝูงมันเกลียดขี้หน้า เพราะขัดผลประโยชน์เขา  ใครจะทำอะไร มาซื้อมาขายนี่ ขัดขวาง  ถ้าอยากเป็นพ่อค้า  สึกไปค้าเสียให้มันเต็มที่  อย่ามาอาศัยผ้าเหลืองเป็นพ่อค้าพ่อขายอยู่นี่  มันไม่ดีหรอก

           หลวงพ่อนี่ เตือน...เตือนหมู่  หลวงพ่อก็เป็นคนที่มีพื้นเพอยู่ในระดับต่ำๆ การศึกษาก็น้อย ตระกูลก็ต่ำ เป็นลูกชาวไร่ชาวนา  ก็เตือนหมู่ว่า พวกเรานี่ บวชเข้ามาแล้วต้องศึกษาธรรมวินัย  ปฏิบัติดี  ปฏิบัติชอบ ให้มันเหนือคนทั้งหลาย  ถ้าเราอ่อนข้อแล้วจะเป็นที่ดูถูกดูหมิ่นของชนชั้นปัญญาชน  ได้แต่คำนี้แหละเตือนหมู่กันอยู่

           หลวงพ่อมานั่งวิจัยคนอยู่นี่  คนระดับที่มีฐานะดี  มีการศึกษาสูง พวกนี้สละมาบวชแล้วรู้สึกว่าจะเอาจริง  พวกคนระดับกลางๆ นี่ก็ พอใช้ได้   แต่หากว่าคนระดับที่มีการศึกษาต่ำ ฐานะด้อย เข้ามาแล้ว พอได้รับความสุข ลืมตัว  เพราะฉะนั้น คนอีสานเราโดยทั่วๆ ไปนี่ พากันยากกันจน เพราะได้ดีแล้วลืมความหลัง  พอมีอะไรขึ้นมาหน่อย  มีรถยนต์รับส่งคนโดยสารจากอำเภอไปบ้านนอก   มีลูกมีเต้า  ไม่มีใครเรียกลูกตัวเองว่า อาเสี่ย  ตัวเองเรียกเอาเอง