หาตัวเองกันจริงๆ ต้องดูจิตของเรา ดูกายของเรา  

          หลักการดูจิต ก็คือดูความคิด  

          หลักการดูกาย ก็คือดูลมหายใจ

           ชีวิต ชีวะ ความเป็นอยู่  

          ต้นไม้   มันก็มีชีวิตความเป็นอยู่ของมัน  อาศัยดิน น้ำ อากาศเป็นเครื่องหล่อเลี้ยงให้มันยังมีชีวิตอยู่

            ร่างกายของคนเรานี่ มันก็เหมือนกับต้นไม้  อาศัยอาหาร น้ำดื่ม ยาแก้โรค บำรุงเลี้ยงมัน มันก็มีชีวิตอยู่  

          แต่สิ่งที่เหนือชีวิต มันคืออะไร  

          คือ จิต ซึ่งเราเรียกว่า ใจ 

         เพราะฉะนั้น การเรียนธรรมะต้องเรียนที่กายที่ใจของเรา   

          ในช่วงที่เรายังมีกายอยู่ ใจกับกายมันยังสัมพันธ์กัน  ที่เกิด ของความสุข ความทุกข์ มันเกิดอยู่ที่กาย  ถ้าอยากจะรู้สุข รู้ทุกข์  ดูที่กาย  เริ่มต้นจากการดูลมหายใจ ว่าลมหายใจมันสะดวกหรือมันขัดข้อง มันมีสุขหรือมันมีทุกข์ ดูกันที่ตรงนี้

           ถ้ามีความคิด พอมันคิดขึ้นมา ดูความคิด ความคิดนี้มัน   ให้สุขหรือมันให้ทุกข์ กำหนดสติตามรู้มันอย่างเดียว  อย่าไปสนใจกับอย่างอื่น

           เพราะฉะนั้น การปฏิบัติธรรมต้องดูความจริงที่มีอยู่ในกายในใจเรา 

          ต้องพิจารณาให้รู้กาย  ขั้นต้นๆ หยาบๆ นี่ ให้พิจารณาดูว่า เวลานี้ร่างกายของเรามีสุขภาพแข็งแรงสมบูรณ์พอจะแบกหาม ภาระธุรกิจอันเป็นเรื่องชีวิตประจำวันไหวไหม  นี่! ดูกันที่ตรงนี้  

         ดูจิตดูใจว่า เวลานี้จิตใจของเราเข้มแข็งมั่นคงเพียงพอที่จะละบาป บำเพ็ญบุญได้ไหม  ดูกันที่ตรงนี้