การที่จิตปล่อยวางพุทโธ แล้วไปนิ่งสว่างอยู่นั้น นั่น! เราตายแล้ว ตายจากปกติที่เราอยู่อย่างนี้ไปสู่อีกภาวะหนึ่ง  เรานั่งสมาธิ ถ้าจิตมันตัดสัญญาเวทนาปัจจุบันนี่ขาดตอน แล้วไปสู่ภาวะหนึ่ง นิ่ง สว่าง รู้ ตื่น เบิกบาน  นั่น! เราได้ตายทุกครั้งหนึ่ง  ถ้าเวลาเราตายจริง  มันก็เป็นอย่างนี้  

          ในขณะที่หลวงพ่อมองเห็นความตายของตนเองนี่ ในขณะวิญญาณจิตมันออกจากร่าง หลวงพ่อไม่รู้เลยว่าตัวเองตาย  แล้วในความรู้สึกมันก็ไม่ว่ามันตาย   ร่างกายที่เน่าเปื่อยผุพังที่มันมองเห็นอยู่นั่น มันก็ไม่นึกว่าของมัน  

          เพราะฉะนั้น เราพากันกลัวความตาย เพราะเรามายึดมั่นถือมั่นในร่างกายอันนี้ต่างหาก ถ้าเราถอนความยึดมั่นถือมั่นในร่างกายนี้โดยเด็ดขาด เราจะไม่รู้สึกกลัวตาย เพราะว่าผู้ที่รู้ว่าตายนั่น เขาไม่ได้ตาย  แต่ตัวที่ไม่รู้ว่ามันตายต่างหาก มันตาย  

          ร่างกายนี้เปรียบเหมือนกับบ้านหลังหนึ่ง บ้านหลังนี้ถ้ามันพังลงไปแล้วเราอาศัยไม่ได้ เราก็หนีไปสร้างบ้านอยู่ใหม่  จิตวิญญาณของเราที่อาศัยอยู่ในร่างอันนี้ก็เหมือนกัน   ถ้าร่างอันนี้  มันทรุดโทรมพังสลายตัวไป    จิตวิญญาณดวงนี้ก็ไปสร้างบ้านอยู่ใหม่   คือสร้างอัตภาพใหม่  

          แล้วทีนี้สิ่งใดที่พาเราไป  

          กฎของกรรม  เราทำดีก็ไปดี ทำชั่วก็ไปชั่ว