เดี๋ยวนี้ พระเจ้าพระสงฆ์ ครูบาอาจารย์นี่ ขอให้องค์ไหนดังขึ้นมาเถอะ กูขายกินสะบั้นหั่นแหลก

          ของหลวงพ่อนี่ดี  หลวงปู่เทสก์ ก่อนที่ท่านจะจากไป ท่านสั่งว่า

          “เจ้าคุณ เลิกทำวัตถุมงคล”
          “ผมไม่เคยทำสักที หลวงปู่ มีแต่คนอื่นเขาทำ”
          “นั่นแหละ คนอื่นต่อไปนี้อย่าให้ทำ”

          พอท่านสั่งแล้วก็มาบอกเลิกหมด บางคนมาบอกว่าเป็นหนี้เขาอยู่แสนหกหมื่น  อ้าว! เป็นหนี้เขาแสนหกหมื่น เก็บรวบรวมสิ่ง ของที่เหลือมา ทำบัญชีมา ขายไปแล้วเท่าไร ยังเหลือเท่าไร เป็นหนี้เขาเท่าไร ชำระเขาไปเท่าไร แสนหกหมื่นผมรับผิดชอบเอง  ป่านนี้ก็ยังไม่นำมามอบให้  ทีแรกเขาว่า ขอทำเพื่อหาเงินมาให้วัด ทำไปทำมามันก็เป็นธุรกิจส่วนตัวไปเสีย  บางรายก็... หลวงพ่อจะทำโน่นทำนี่ จะซื้อเครื่องมือแพทย์ จะช่วยหลวงพ่อ... อ้าว! ทำไปทำมา เขาไม่ให้เราหรอก   แต่ว่าเขาเอาไปสร้างตึก ๔ ชั้น ๕ ชั้นโน่น

          ทำมาค้าขายอะไรมันจะดียิ่งไปกว่าขายวัตถุมงคล  ภาษีก็ไม่ได้เสีย ได้เท่าไรก็เหลืออยู่เท่านั้น

          ในฐานะที่หลวงพ่อศึกษาธรรมวินัยเพื่อธรรมวินัยจริงจัง  มองโดยทั่วไปแล้ว  ศาสนาพุทธในเมืองไทยเหลืออยู่ไม่ถึงสิบเปอร์เซ็นต์ ใครจะทำอะไร มีแต่ผลิตสินค้าขึ้นมาขาย  ในเมื่อพระสงฆ์ต้องสร้าง สินค้าขึ้นมาขายแลกเงินตรามาสร้างวัดอยู่   ก็แสดงว่าชาวบ้านเขาไม่รับผิดชอบ  มันน่าจะชวนกันสึกไปเสียให้หมด

          สิ่งก่อสร้างในวัดป่าสาลวันที่มองเห็นอยู่นี่ ไม่ได้ขายอะไรแม้แต่ชิ้นเดียว แล้วหลวงพ่อเองก็ไม่เคยคิดที่จะสร้างอะไร  ไปอยู่วัดแปดริ้ว (วัดป่าชินรังสี) เขาสร้างโน่นสร้างนี่ เราก็ไปนั่งอยู่เฉยๆ  เออ! ญาติ โยมเอาเงินมาช่วยสร้างวิหงวิหารหน่อย ก็ไม่เคยบอก ไปนั่งอยู่เฉยๆ แต่เขาก็เอามาสร้างให้เอง

          ไปจำพรรษาที่แปดริ้ว  พอไป หมอเสรีบอกว่า “วัดเป็นหนี้ผมอยู่ ๗ แสน”

          “จะเอาคืนไหมล่ะ”

          “ถ้าได้ก็เอา”

          “เดี๋ยวใจเย็นๆ เดี๋ยวจะหาให้”

          ไปอยู่ ๕ เดือน มีคนเอาเงินมาถวาย ๑๖ ล้าน นั่งอยู่เฉยๆ   

          ตอนนี้เขากำลังสร้างห้องน้ำห้องท่า สร้างศาลา สร้างตึก  เอา! ใครอยากสร้างอะไรสร้างไป

          ไปที่แปดริ้ว เขาก็สร้างวิมานให้อยู่  วัดหนองจรเข้เขาก็สร้างให้อยู่ วัดหนองปลิงเขาก็สร้างให้  เดี๋ยวนี้เป็นเจ้าพระยา  มีปราสาทอยู่ ๓ ฤดูแล้วนะนี่