รายที่ ๒  สมัยที่หลวงพ่ออยู่ที่อุบลฯ วัดบูรพาฯ มีเด็กคนหนึ่งมาอาศัยอยู่ด้วย ชื่อนายคล้าย คนบ้านนาเอื่อม ที่อำเภอพิบูลฯ    เมื่อก่อนยังไม่เป็นอำเภอ  มันไปเป็นตำรวจ  ตอนนั้นเป็นนายร้อยตำรวจโท ไปอยู่ที่นครปฐม  ตั้งแต่มันเป็นนายตำรวจ   มันก็มีครอบมีครัว   มันก็ไม่บอกให้พ่อให้แม่มันรู้

          พอเสร็จแล้ว เจ้าพ่อนี่คิดถึงลูกชายก็ไปเยี่ยม ไปก็ไปหาพระที่อยู่ในกรุงเทพฯ ที่มันเคยอาศัยไปเรียนหนังสืออยู่นั่น  พระก็พาไป  พอขึ้นไปบนบ้านพักมัน พระครูบาที่มันเคยอาศัยอยู่นั่นก็เรียกว่า “คล้าย! พ่อมาเยี่ยม”  พอได้ยินว่าพ่อมาเยี่ยม เมียมันทำกับข้าวอยู่ในครัว   รีบล้างมือล้างไม้จะรีบมาไหว้พ่อผัว  พอเมียมา       มันบอกว่า “ไม่ต้องไหว้ก็ได้หรอก เขาไม่ใช่พ่อจริงของพี่ เขาเป็นพ่อเลี้ยง”

          พอพระได้ยินอย่างนั้น จูงมือคนแก่ “ไป... มันไม่ว่าเราเป็นพ่อ  กลับไปอยู่วัดเราดีกว่า”  แล้วก็หนีไป 

          เสร็จแล้วเจ้าพ่อนี่  ใจอำมหิตเหมือนกัน เขียนหนังสือร้องเรียนผู้บังคับบัญชา บอกว่า ลูกออกจากท้อง เลี้ยงมาจนใหญ่จนโต ส่งเสียให้เรียนหนังสือจนได้เป็นนายตำรวจ พ่อมาเยี่ยม มันปฏิเสธว่าไม่ใช่พ่อมัน

          ลงผลสุดท้าย เจ้านายสอบสวน ไล่ออกจากตำรวจ