ธรรมเนียมของกรรมฐานนี่ อย่างปัจจุบัน หลวงพ่อมีอาวุโสมากกว่าเพื่อน  ถ้ามีพระอาวุโสกว่าหลวงพ่อ อำนาจหน้าที่ในการปกครองตามพระธรรมวินัยเป็นหน้าที่ของท่านผู้นั้น แม้แต่หลวงพ่อเป็นสมภาร ได้รับแต่งตั้งตามประมวลกฎหมายคณะสงฆ์ จะทำอะไร จะไปไหนมาไหน ต้องไปกราบขอโอกาสท่านพระเถระก่อนจะไป  ทำตามอำเภอใจตัวเองไม่ได้  
 
 
 
          หลวงปู่เสาร์ท่านบอกว่า บันไดกุฏิหลังนั้นมันกำลังจะพังอยู่แล้ว ซ่อมหน่อย  ถือว่าท่านสั่ง  พอจะลงมือทำ ไม่ขอโอกาส ไม่ขออนุญาต โดนด่า
 
 
แล้วทำไมท่านจึงทำอย่างนั้น?
 
 
 
         ที่ท่านทำอย่างนั้น เพราะว่าสำนักของเราเป็นสำนักปฏิบัติ    พระต้องเดินจงกรม ต้องนั่งสมาธิ  พอไปขอโอกาสท่าน ท่านจะได้ประกาศบอกว่า วันนี้เขาจะทำงาน มีเสียงเคาะ เสียงตี ดังหน่อย ท่านทั้งหลายอย่าเพิ่งไปเดินจงกรม นั่งสมาธิ  ประเดี๋ยวคนทำงานเขาจะเป็นบาป มันกระทบกับจิต  ท่านจะได้ประกาศบอกลูกศิษย์ลูกหา
 
 
 
 
          สมัยก่อน เพียงคำพูดว่าชาวบ้านมันไปไหนมาไหนมันยังมาลาเรา พระเณรในวัดจะไปไหนมาไหนทำอะไรไม่เห็นมาบอกกล่าวเราสักนิด  แค่นี้ก็ดิ้นตายไปแล้ว พระสมัยนั้น  
 
 
 
 
          พระภิกษุสงฆ์เข้าบ้าน ต้องมีปัจฉาสมณะ... ปัจฉาสมณะคือผู้ตามหลัง อย่างน้อยต้องมีลูกศิษย์เป็นคฤหัสถ์ที่รู้เดียงสาตามไปด้วย  ตัวน้อยๆ นี่ไปไม่ได้ เพราะยังไม่รู้เดียงสา ประเดี๋ยวไปเห็น พระกับโยมกอดกัน มันไม่รู้เรื่อง
 
 
 
 
  พระภิกษุจะนั่งคุยกับโยมผู้หญิงสองต่อสองในที่ลับหูลับตาก็ไม่ได้
 
 
 
 
          โยมผู้หญิงหลายคนไปหาพระ ไม่มีผู้ชายอยู่ด้วยก็ไม่ได้  ผิดวินัย
 
 
 
 
 
          ภิกษุนั่งในที่ลับหูลับตากับผู้หญิงสองต่อสอง มันล่อแหลมต่อการที่คนทั้งหลายเขาอาจจะหาเรื่องหาราวว่าเราทำผิด
 
 
 
 
         ทีนี้ พระภิกษุนั่งอยู่กับโยมผู้หญิง แม้หลายคนก็ตาม ไม่มีผู้ชายอยู่ด้วย มันไปผิดวินัยข้อหนึ่ง พระภิกษุแสดงธรรมแก่ผู้หญิงเกิน ๖ คำ ต้องอาบัติปาจิตตีย์