เมื่อตอนที่ข้าพเจ้าอายุได้ ๑๓ ปีตอนนั้นเรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ ๑ในวิชาพุทธศาสนา อาจารย์ให้นั่งสมาธิและ ห้ามคิดอะไรในใจ  พอนั่งไปสักพักก็ลืมตา ข้าพเจ้าได้คุยกับเพื่อนที่นั่งในกลุ่มเดียวกันว่า ทำไมข้าพเจ้านั่งสมาธิโดยไม่ให้คิดอะไรนั้น  ทำไมทำไม่ได้  เพราะในใจจะคิดตลอดเวลา จะทำโน่นทำนี่  ยิ่งห้ามไม่ให้คิด ใจก็ยิ่งคิด อีกทั้งขาก็เกร็ง ไม่สบายตัว แต่ตอนนั้นอาจารย์ไม่ได้บอกวิธีการกำหนดลมหายใจเข้าออก   ซึ่งตัวข้าพเจ้าเองก็ไม่เข้าใจมาจนบัดนี้

           นับจากนั้นเป็นต้นมา ถ้ามีพิธีกรรมอะไรก็ตามแต่ที่เกี่ยวข้องกับการนั่งสมาธิ ข้าพเจ้าจะคิดตลอดว่า "ทำไม่ได้" เพราะจะคิดถึงเวลาที่ขาเกร็ง ส่วนในใจก็คิดเรื่องต่างๆ นานา ตอนนี้อายุได้ ๒๕ ปีมีโอกาสได้เข้ามาอบรมพัฒนาจิตที่วัดวะภูแก้ว ข้าพเจ้าขอบอกก่อนว่าก่อนหน้านี้ไม่เคยเข้าร่วมอบรมธรรมะที่ใดมาก่อน   เมื่อเข้ามาที่นี่ ครั้งแรกที่ให้นั่งสมาธิ  ความคิดที่กลัวก็กลับมาอีกครั้ง   และก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ คือ ปวดขาในใจคิดตลอดเวลา   แต่ได้เรียนรู้วิธีการกำหนดลมหายใจจากอาจารย์วิทยากร  วันแรกยังทำได้ไม่ดีนัก พอมาวันที่ ๒  เริ่มดีขึ้น เวลานั่งแล้วปวดขาก็จะอดทน   และบอกกับตัวเองว่าสังขารนั้นไม่เที่ยง ร่างกายไม่ใช่ของเรา  ปวดได้ก็ต้องหายได้  กำหนดลมหายใจไว้ที่ปลายจมูก หายใจเข้า พุท หายใจออก โธ เมื่อจิตใจจดจ่ออยู่กับการกำหนดลมหายใจ   ก็จะลืมความเจ็บปวดไป  เมื่อนั่งไปเรื่อยๆ มีความรู้สึกว่า ไม่อยากลุก สบายกาย สบายใจ มีความสุขอย่างบอกไม่ถูก  ไม่น่าเชื่อเลยว่า   จากนักเรียนชั้น ม.๑ ที่นั่งสมาธิไม่ได้  แม้แต่นาทีเดียวยังเหนื่อย   แต่ตอนนี้สามารถนั่งสมาธิได้นานถึง ๑ ชั่วโมงครึ่ง  ข้าพเจ้าให้สัญญากับตัวเองว่า   เมื่อกลับไปจะฝึกนั่งสมาธิให้ต่อเนื่องเป็นประจำ   และจะหาโอกาสพาครอบครัวกลับมาปฏิบัติธรรมที่นี่อีก แน่นอน!

 ครูสุภนิตย์ ลีนาค
 โรงเรียนเก็งเต็ก
 อำเภอห้วยแถลง จังหวัดนครราชสีมา