คนเราทำอะไรย่อมได้รับผลเช่นนั้น หนูรู้เรื่องนี้ดี  แต่อดีตของหนู แม้ว่าหนูจะรู้ดี แต่การกระทำดีนั้นบางครั้งก็ทำได้บ้างไม่ได้บ้าง  หนูได้อยู่กับแม่มากกว่าพ่อ  เพราะว่าพ่อต้องไปนอนเฝ้าไร่นาเพื่อรดน้ำข้าวโพดทุกวัน   แต่ท่านก็ยังคอยหาเลี้ยงดูแลหนูมา  ตัวหนูอยู่สบาย  มีแต่กินกับนอน แล้วก็ไปโรงเรียน  ในช่วงไปโรงเรียนนั้น งานที่ไร่ก็ช่วยบ้างไม่ช่วยบ้าง   แต่หนูรู้ตัวเองอยู่เสมอว่าหนูทำอะไรกับพ่อแม่ไว้บ้างเวลาหนูอยู่กับแม่  หนูรู้สึกเบื่อเวลาที่ท่านบ่นหนูว่าหนู    แต่ชีวิตที่ผ่านมาทั้งหมดทั้งมวลนี้  หนูใส่ใจแต่กับเรื่องความรัก เรื่องเพื่อนโดยไม่ได้ใส่ใจไปถึงผู้มีพระคุณเลย  เหมือนกับว่าหนูเอาเพื่อนเป็นใหญ่  คิดแต่ว่าคนอื่นสำคัญ   บอกกับตัวเองเสมอว่าไม่เป็นไร  เราอยู่กับพ่อแม่   เราได้รักได้ใกล้ชิด  เวลาท่านบ่นเรา          เราก็คิดว่าท่านไม่รักเรา  บางครั้งก็เถียงตอบพูดตอบไม่ยอมแพ้  โดยไม่รู้ว่าถูกหรือผิด  บางครั้งก็โกหกท่านเอาเงินไปเติมโทรศัพท์คุยกับเพื่อน   คุยกับคนอื่น  แต่พอไปมีปัญหาอะไร   ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเพื่อน มีปัญหาแตกคอกับเพื่อน หรือปัญหาอื่นๆ พ่อแม่ก็คอยให้คำปรึกษาคอยสอนทุกเรื่อง  แต่เวลาเรามีความสุข   เรากลับมองเห็นคนอื่นสำคัญกว่าพ่อแม่  ที่ผ่านมาหนูได้ทำไม่ดีกับท่านไว้มาก

           แต่พอหนูได้มาที่วัดวะภูแก้วแห่งนี้ ทำให้หนูได้เห็นถึงความเป็นธรรม    แม้ว่าไม่ได้ทำให้หนูดีไปหมดทุกอย่าง แต่สิ่งที่หนูได้รับก็ทำให้หนูมีความคิดที่จะพัฒนาตนเอง ไม่ได้มากก็น้อย  การมาที่นี่เป็นเหมือนสิ่งที่เป็นกำลังใจให้หนูก้าวหน้าต่อไปด้วยธรรมะและความดี    ทำให้หนูได้รู้ซึ้งถึงพระคุณพ่อแม่และความสำคัญอันยิ่งใหญ่ของคำว่าแม่     แม้ที่ผ่านมา หนูอาจเป็นคนไม่ดี   แต่อย่างน้อยสิ่งที่ดีจะเกิดขึ้นได้เพียงแค่มีสติและเห็นพระคุณของพ่อแม่   ทุกวันนี้หนูอาจจะไม่ใช่คนดีในสายตาของใครบางคน  แต่อย่างน้อย  ในการมาวัดวะภูแก้ว  ทำให้รู้ว่าการที่เราจะดีหรือไม่ดี  มันอยู่ที่ใจ ไม่ใช่ที่ความคิดที่ว่าเราจะเป็นคนที่ดีหรือไม่ดีในสายตาคนอื่น

           หนูขอฝากกับทุกคนไว้เลยว่า ความรักใดก็ไม่เท่าความรักของพ่อแม่ พระคุณใดก็ไม่เท่าพระคุณของพ่อแม่  หากเราจะทำอะไรแล้ว เราไม่นึกถึงพ่อแม่เป็นใหญ่   ความสำเร็จนั้นก็จะไม่เกิดขึ้นได้ค่ะ

 น.ส. ดวงดาว ตงกระโทก
 ม.๔/๕ โรงเรียนครบุรี
 อำเภอครบุรี จังหวัดนครราชสีมา