ผมเป็นคนที่สนุกสนานไปวันๆ  ไม่ค่อยได้เข้าวัด  ไม่รู้ว่าที่วัดมีอะไรดี  เมื่อแม่ชวนผมไปวัด ผมมักจะพูดว่าไปทำไมวัด  ไปนั่งเมื่อยจะตาย  เมื่อมีงานบุญต่างๆ ผมก็ไม่ค่อยได้ไป ขนาดงานศพของปู่ผมยังไม่กล้าที่จะบวชให้ท่านเลย  ผมเป็นคนที่นิสัยไม่ค่อยดี เมื่อพ่อแม่ดุมักจะหนีออกนอกบ้านและจะไม่กลับเข้าบ้าน    ชอบเถียงพ่อแม่ไม่ว่าเรื่องนั้นจะถูกหรือผิด  ผมพอที่จะรู้เรื่องศาสนาอยู่บ้าง  รู้จักบุญรู้จักบาปอยู่บ้าง แต่ก็ทำผิดอยู่เสมอ เมื่อได้มาวัดวะภูแก้ว ชีวิตของผมก็เปลี่ยนไปจากเคยคิดว่ามาวัดมีอะไรดี กลับได้คิดว่าวัดนี้มีอะไรดีเยอะเลย ได้นั่งสมาธิและบำเพ็ญประโยชน์ แถมยังได้บุญอีกด้วย    และได้มาใช้ชีวิตอยู่กับเพื่อนๆ

         วันแรกผมรู้สึกท้อมาก อยากจะกลับบ้าน เพราะนั่งสวดมนต์และนั่งสมาธิมันปวดเมื่อยไปทั้งกาย พอคุณครูบอกว่า  ถ้าหากนั่งสมาธิได้นานจะมีรางวัล  ผมจึงตั้งใจทำสมาธิเพราะอยากรู้ว่ารางวัลนั้นคืออะไร  พอนั่งสมาธิวันที่ ๒ ก็มีอาการปวดน้อยลง  จนทำสมาธิได้นานเป็นลำดับที่ ๓  วันที่ ๓ ผมรู้สึกว่ามีแสงอะไรก็ไม่รู้อยู่รอบกาย  จนวันที่ ๔ ผมรู้สึกว่าตัวเองมีอาการแปลกๆ มือ แขน ขา หายไป แต่วิทยากรบอกว่านั่นเป็นเพราะพลังจิตของผมมีมาก  ทำให้ผมนั่งสมาธิได้นานมากกว่าปกติ   ผมดีใจมากที่คนไม่เอาไหนอย่างผมกลับทำสิ่งดีๆ อย่างนี้กับเขาได้

 ด.ช. นิพัทธ์ พิงสันเที๊ยะ
 ม.๒/๒โรงเรียนพงษ์ศิริวิทยา
 อำเภอด่านขุนทด    จังหวัดนครราชสีมา