หลักการที่เราจะละอะไร อยู่ที่ศีล ๕ ข้อ  จิตใจที่มันโลภๆๆ ปล่อยให้มันโลภไป  มันจะขยันทำงานตลอดคืนยันรุ่ง ตลอดวันยันค่ำ ช่างมัน!  แต่การกระทำเราไม่ผิดศีล ๕ ข้อใดข้อหนึ่ง ทำลงไป

          เพราะฉะนั้น อย่าไปเข้าใจว่าพระพุทธเจ้าสอนให้ละกิเลสโดยถ่ายเดียว  เมื่อเราละมันไม่ได้ เราต้องหาเอาประโยชน์จากมัน   นี่หลักมันอยู่กันที่ตรงนี้

          กิเลสความโลภ เอาไว้กระตุ้นให้มันเกิดทะเยอทะยาน  ความทะเยอทะยานคือตัณหา   ทีนี้เราจะน้อมมันไปทางไหน   จะให้มันทะเยอทะยานไปในทางหาทรัพย์สมบัติหรือ  ให้มันทะเยอทะยานไปในทางหาคุณธรรมหรือ  ปล่อยมันไป   แล้วเอาศีล ๕ ข้อมาตีเส้นขนานเอาไว้   ถ้าการประพฤติสิ่งใดไม่กระโดดข้ามเส้นขนานนี้  มันไม่ผิด  นี่! ต้องเข้าใจให้ดี

          ถ้าเราเข้าใจไม่ดี   เราจะไปว่าพระพุทธเจ้า   พระพุทธเจ้าสอนให้สันโดษมักน้อย สอนให้คนขี้เกียจ งอมืองอเท้า  นี่ชาวพุทธเราเข้าใจผิดมา ๒,๐๐๐ กว่าปีแล้ว

          พระพุทธเจ้าท่านไม่ได้สอนให้เราละกิเลสโดยถ่ายเดียวหรอก      พระองค์สอนว่า ผู้ใดต้องการประโยชน์ในปัจจุบัน  อุฏฐานสัมปทา      หมั่นขยันในการทำงาน  ลองคิดดูสิ ถ้าคนไม่มีกิเลส  หมั่นขยันได้อย่างไร  เวลากิเลสเราขึ้นมานี่   ตื่นขึ้นมาแต่เช้า  ทำงานแต่เช้ามืด        วันไหนกิเลสมันไม่ตื่น มันก็นอนซมอยู่นั่น