|
เขียนโดย Administrator
|
|
วันอังคารที่ 08 มกราคม 2013 เวลา 01:53 น. |
|
เวลาเรานั่งเอาสติกำหนดรู้จิตของเราไว้เฉยๆ
ถ้าจิตของเราอยู่นิ่งๆ เฉยๆ ปล่อยให้มันนิ่งไป
แต่ถ้ามันคิด ปล่อยให้มันคิดไป
จะคิดเรื่องชีวิตประจำวัน วิชาความรู้ หรืองานที่เราทำอยู่นี่แหละ คิดไป
แต่พระท่านสอนว่าอย่าไปคิดอย่างนั้น
แต่แท้ที่จริงแล้ว นั่นแหละคือสภาวธรรม ที่พระพุทธเจ้าว่า สภาวธรรมเป็นอารมณ์สิ่งรู้ของจิต สิ่งระลึกของสติ ธรรมชาติของจิตถ้ามีสิ่งรู้ สติมีสิ่งระลึก เราตั้งใจกำหนด เราจะได้พลังงานเพิ่มขึ้นๆๆ
แล้วในที่สุด เราจะรู้สึกว่า เอ๊ะ! เราไม่เห็นได้ทำสมาธิ แต่ทำไมสมาธิมันเกิดขึ้นอยู่เรื่อย พอกระทบอะไรปั๊บ มันแว๊บไปนิดหนึ่ง พอมันแก้ปัญหาจบแล้ว มันก็มานิ่งอยู่เฉย บางทีมันมีเรื่องที่จะค้นคิด มันก็คิดของมันไปเรื่อย เราก็เอาสติตามรู้รู้ๆๆๆ ไปเรื่อย
สิ่งที่เราคิด ถ้ามันจะรู้จริงขึ้นมาจิตมันจะหยุดว่างลงนิดหนึ่งพอไหวตัวพั้บ รู้สิ่งดีๆ ขึ้นมาแล้วมันก็หยุด มันจะไปของมันอยู่อย่างนี้ตลอด
เด็กน้อยนักศึกษาคนหนึ่ง สอนให้แกปฏิบัติสมาธิแบบกำหนดตามรู้อิริยาบถ ยืน เดิน นั่ง นอน กิน ดื่ม ทำ พูด คิด แกก็บอกว่าแกไม่เคยนั่งสมาธิ อย่างดีก็สวดมนต์ แล้วก็นอนกำหนดจิต จิตคิดอะไรปล่อยให้มันคิดไป เอาสติตามรู้ๆๆๆ ไป แล้วในที่สุดแกรู้สึกว่าสติของแกจ้องอยู่ที่จิตตลอดเวลา พอกระทบอารมณ์อะไรปั๊บ มันวูบไปนิดหนึ่ง มันมาวิจัย ได้ความแล้วก็ปล่อยวางไว้
|
