นี่หลวงพ่อยังนึกเป็นห่วงพระที่ไปสร้างวัดอยู่ตามป่าตามดง  มูลเหตุบัญญัติพระวินัยข้ออทินนาทาน พระภิกษุไปตีสนิทกับ พนักงานป่าไม้ แล้วไปเอาไม้หลวงมาสร้างวัด ชาวบ้านเขาก็ตำหนิ เสร็จแล้วพระพุทธเจ้าก็ยกเป็นเหตุ แล้วก็ทรงบัญญัติสิกขาบทข้ออทินนาทาน  

          สมัยก่อน พ.ศ. ๒๔๘๕ กฎหมายเมืองไทยนี่ ไม้ป่าที่หวง ห้ามมีไม้เบญจพรรณ พวกไม้เนื้อแข็ง ไม้เต็ง ไม้รัง ตะเคียน    ประดู่ ชิงชัน พยุง ไม้แดง ไม้สัก อันนี้เขาเรียกว่าไม้เบญจพรรณ ใครจะตัดต้องขออนุญาตเสียภาษี ไม้อื่นพวกประเภทไม้เนื้ออ่อน  ไม้ยาง ไม้พลวง ไม้สะแบง ไม้ตะบาก อะไรพวกนี้  ยังไม่มีภาษี  พระไปตัดไปฟันเอาที่ไหนก็ได้  แต่พอหลัง พ.ศ. ๒๔๘๕ กฎหมาย ป่าไม้ออก แม้แต่ว่าจะไปเกี่ยวหญ้าคามาขายก็ต้องเสียภาษี    ตัดไม้เผาถ่านก็ต้องเสียภาษี

           ในเมื่อกฎหมายออกมาอย่างนี้ ศีลของพระนี่ก็ตามกฎหมายบ้านเมือง เพราะทรัพยากรในประเทศนี่รัฐบาลเป็นเจ้าของ เมื่อเขาประกาศตัวเป็นเจ้าของ กฎหมายบังคับขึ้นมา   พระจะไปเอาสมบัติในผืนแผ่นดินนี้ไม่ได้  เช่นอย่างโบราณวัตถุ    มันมีวัตถุทรัพย์ในดินสินในน้ำอยู่ แร่ธาตุอะไรต่างๆ ที่เป็นของมีค่า  ในเมื่อกฎหมายเขาประกาศออกมา ต้องขอสัมปทาน เสียภาษีอะไรต่างๆ ใครจะเอาไปทำอะไรก็ต้องเสียภาษี พระจะไปเอาของทั้งหลายเหล่านั้นไม่ได้ 

           เพราะฉะนั้น ในเมื่อกฎหมายออกมาถี่ยิบเพียงใด วินัยของพระเดินตามวินัย ๒๒๗ ที่พระพุทธเจ้าบัญญัติไว้ให้พระปฏิบัติ  จะไปอยู่บ้านใด อาณาจักรใด ประเทศใด ประยุกต์เข้ากับกฎหมายบ้านเมืองเขาได้เสมอ ไม่มีขัดแย้ง   

          เพราะฉะนั้น เราจึงมาพิจารณาดูว่า ความจริงพระพุทธเจ้านี่พระองค์เก่งจริงๆ  บทบัญญัติอันใดที่พระองค์ทรงห้ามไว้ไม่ขัดต่อกฎหมายบ้านเมือง     จะไปอยู่ประเทศใดก็ตาม     เพียงแต่ศีล  ๕ ข้อเท่านั้นก็ยอดเยี่ยมแล้ว