เอาอย่างนี้ก็ดี เขาให้กินแล้วก็ให้นอน  แม้แต่สวดมนต์ภาวนาให้หยุดหมด ให้จิตกลับคืนมาสู่สภาพเดิมก่อน สภาพเดิมก็เหมือนๆ กับที่เรายังไม่บวช   เพราะการปฏิบัติเขาให้กินให้นอน  นั่นแหละ มันถึงจะเบาลง ... ให้มันหมดไปทุกสิ่งทุกอย่าง แล้วค่อยเริ่มต้นใหม่

          อาจารย์หลวงพ่อนี่ ท่านก็เป็นเพี้ยนๆ ไปเหมือนกัน  พี่ชายท่าน ชื่ออาจารย์พร เขียนจดหมายมา บอกว่า ให้เจ้ารักษาคุณบุญ (หลวงปู่บุญ) ให้หาย ให้รักษาอาจารย์บุญให้หาย  อาจารย์บุญ ชินวังโส นี่เป็นอาจารย์ของหลวงพ่อ  ทีนี้อาจารย์ใหญ่ พี่ชายของท่าน   ที่เลี้ยงดูหลวงพ่อมา ก็เขียนจดหมายมา พร้อมกับให้คนนำอาจารย์บุญมา ให้เจ้ารักษาอาจารย์บุญให้หาย แล้วก็ให้จำพรรษาอยู่ที่อุบลฯ อย่าให้กลับไป

          เอ... เราเป็นลูกศิษย์ จะรักษาอาจารย์อย่างไร  เลยไปนึกถึงคำพูดของหลวงปู่เสาร์

          “คนเกิดสัญญาวิปลาส มีส่วนเข้าใจผิดเป็นบางสิ่งบางอย่าง ให้หยุดสวดมนต์ ให้หยุดภาวนา ให้กินแล้วให้นอน”

          พอเสร็จแล้วหลวงพ่อก็ไปชวนลูกหลานในตลาด  พวกลูกโยมอุปถัมภ์ปฐาก  ตกกลางวันมาก็ให้หาส้มตำ หาอะไรมาให้ฉัน  ให้พวกเด็กผู้หญิงสาวๆ นั่น  ให้มาพูดหยอกล้ออะไรต่างๆ

          ทีนี้พอเสร็จแล้วท่านมาอยู่ได้ ๒ เดือน ท่านมาพูดคำหนึ่งว่า “โอ๊ย! นี่มันเอากันมาฆ่านี่หว่า เดี๋ยวนี้มันไม่มีความดีอะไรเหลืออยู่แล้ว   มันเป็นคฤหัสถ์ธรรมดาแล้วนะ เดี๋ยวนี้” ท่านว่า

          “อ้าว! ถ้างั้นอาจารย์เริ่มภาวนาได้แล้ว”

          ทีนี้  พอท่านภาวนา  จิตของท่านก็คืนมาตามเดิม ไม่หลงเหมือนแต่ก่อน   แต่ไปติดอยู่อันหนึ่ง  ติดอยู่ว่าจะกลับไป แล้วก็จะไปสึก  สึกแล้วจะไปแต่งงาน เจ้าสาวมันคอยอยู่  หลวงพ่อก็บอกว่า

          “โอ๊ย! ไม่ใช่ไปหลงเขาฝ่ายเดียวหรือ”

          “ไม่น่า มันคอยอยู่”

          “โอ๊ย!  สงสัยว่าเจ๊กในอำเภอสว่างฯ มันเอาไปกินก่อนแล้ว      อ้าว! ถ้าจะกลับ มาสัญญากันก่อน  ถ้าหากผู้หญิงคนที่อาจารย์ว่าเขาคอยอาจารย์อยู่  ผมจะให้อาจารย์สึก แล้วผมจะเตรียมเงินค่าสินสอดทองหมั้นไปด้วย จะจัดการแต่งงานให้เลย  แต่ถ้าหากว่าเขาไม่คอยอาจารย์ละก็ ให้เลิกคิดนะ”

          “เอ้า! ตกลง”  แล้วก็พากันกลับไป

          พอไป ก่อนที่จะไปถึงบ้าน มันก็ถึงวัดเราก่อน  พอไป แทนที่จะแวะเข้าวัด โน่น เดินดุ่ยๆ เข้าไปในบ้านมัน  พระจะตามไป  เอ้า  ปล่อยให้ไปคนเดียว  พอไปได้สักพักหนึ่ง กลับมาหัวเราะแฮ่ๆ มาแต่ประตูวัด

          “อ้า! เกิดเมื่อวานนี้ทำไมมันเก่งนักหนา”

          “เก่งอย่างไรล่ะ อาจารย์”

          “มันว่าเจ๊กอำเภอสว่างฯ เอาไปกินก่อนแล้ว มันก็เป็นจริง”

          “สัญญาต้องเป็นสัญญานะ”

          “เอ้า! ตกลง สัญญาเป็นสัญญา  ไม่ยุ่งเกี่ยวกับมันอีกต่อไปแล้ว”

          ท่านก็เลิก เลิกคิด  แล้วก็อยู่มาจนอายุ ๘๐ กว่าปี ถึงได้มรณภาพ