ตอนแรกๆ อย่าลืมว่า อุบายวิธีการต่างๆ ที่ท่านวางแนวเอาไว้นี่  เป็นการฝึกจิต ให้ติดกับอารมณ์สิ่งใดสิ่งหนึ่งให้เหนียวแน่นก่อน เช่นอย่างคำว่า พุทโธๆๆๆ  ก็ฝึกจิตให้ติดอยู่กับคำว่า พุทโธ เมื่อมันมาติดอยู่กับ พุทโธ มันก็ทิ้งสิ่งที่พะรุงพะรังทั้งหลาย   ก็มาอยู่ที่พุทโธ  แล้วบางทีในที่สุดเวลากระทบอารมณ์พั้บ แทนที่มันจะวิ่งไปยุ่งกับเรื่องนอก  มันวิ่งเข้าหาพุทโธ

          เพราะฉะนั้น การบริกรรมภาวนานี่มันก็ได้ผล  คือมันตัดสิ่งกังวลรอบข้างออกหมด  มันมาอยู่กับ พุทโธ คำเดียว
 

          ทีนี้ปัญหามีว่า ถ้าเราไม่ภาวนาพุทโธ ไม่นึกถึงพระพุทธเจ้า  มันจะเป็นภาวนาได้อย่างไร  ใครๆ ก็อาจจะสงสัย  พุทโธ คือ ผู้รู้ เมื่อเรามีสติกำหนดรู้จิตอยู่ จิตของเราก็เป็นจิตพุทธะคือพุทโธ  ถ้าจิตของเรามีสติสัมปชัญญะเข้มแข็ง สมาธิมั่นคง  มันก็เป็น พุทโธ     ผู้ตื่น  ทีแรกเป็น พุทโธ ผู้รู้ คือรู้สึกตัว  เมื่อมีพลังเข้มแข็งขึ้น จะเป็น พุทโธ ผู้ตื่น  ตื่นตัว เตรียมพร้อมที่จะรับสถานการณ์อยู่ตลอดเวลา  เมื่อเป็นเช่นนั้น จิตแกล้วกล้าอาจหาญ ก็เป็นผู้เบิกบานเต็มที่