เราเรียนธรรม เรียนวินัย มันต้องฉลาด  
 
 
          พระยืนอยู่ข้างทาง ขโมยแบกของวิ่งผ่านหน้าไป  พอขโมยหายลับตาไป เจ้าของทรัพย์วิ่งไล่ตามมา มาถามพระ  "พระคุณเจ้ายืนอยู่นี่ เห็นคนแบกของวิ่งผ่านหน้าไปไหม"
 
 
          พระก็มาคิดว่า ชีวิตของคนนี่เป็นของมีค่า เดี๋ยวเขาตามกันไปทัน เขาจะฆ่ากันตาย ควรจะรักษาชีวิตคนไว้บ้าง  เสร็จแล้วท่าน   ก็ก้าวถอยหลังมาก้าวหนึ่ง "อาตมายืนอยู่นี่ไม่เห็น" (แต่ยืนอยู่ตรงนั้นเห็น)  เพราะฉะนั้นถอยหลังมาก้าวหนึ่ง "อาตมายืนอยู่นี่ไม่เห็น"
 
 
 
          นี่! มีในคัมภีร์พระไตรปิฎกนะ 
 
          ทีนี้ พวกขี้ขโมย  พระกลุ่มหนึ่งเดินทางไป เห็นมะม่วงตกอยู่กลางทาง ไปพิจารณาดูแล้ว นี่มันยังดี ยังใช้ประโยชน์ได้  ก็ให้ ลูกศิษย์เอามาปอกให้ฉัน  พอฉันไปฉันมา พระองค์หนึ่งบอกว่า  รีบ ฉัน รีบเก็บเปลือก เก็บเม็ดมัน เดี๋ยวคนจะมาเห็น  สักพักหนึ่งเจ้าของสวนก็มา มีคนขโมยมะม่วงเขา มาเห็นพระกำลังฉันมะม่วง เจ้าของสวนก็ว่า พระขโมยมะม่วง ข้าพเจ้าไม่เลื่อมใส  แต่เขาก็ไม่ เอาเรื่องอะไร  พระก็เกิดเดือดร้อนขึ้นมา จึงไปทูลพระพุทธเจ้า  พระ พุทธเจ้าตรัสถามว่า ในขณะที่พวกเธอฉันอยู่นั้น ปรึกษาสนทนากันว่าอย่างไร  พระองค์นั้นก็บอกว่า ข้าพระองค์ก็พูดขึ้นมาว่า รีบฉัน รีบเก็บเปลือก เก็บเม็ดมัน เดี๋ยวคนจะมาเห็น 
 
 
          "พวกเธอมีไถยเจตนา ศีลของพวกเธอไม่บริสุทธิ์"
 
 
          แล้วอีกพวกหนึ่ง ฉันมะม่วงที่ขโมยมันทำตกไว้เหมือนกัน เจ้าของเขามาเห็นเข้า เขาก็ว่า พระขโมยมะม่วง ข้าพเจ้าไม่เลื่อมใส พระก็เดือดร้อน  เสร็จแล้วไปทูลพระพุทธเจ้า
 
 
          พระองค์ก็ถาม "พวกเธอปรึกษาสนทนากันอย่างไร"
 
 
          พระก็ทูลว่า "ข้าพระองค์ก็พูดเพียงแต่ว่า ของดีๆ อุตส่าห์เอามาทิ้ง เรามาพิจารณาให้มันเกิดประโยชน์แก่เจ้าของเขาบ้าง  ก็แค่นั้น"
 
          "เออ! ศีลของพวกเธอบริสุทธิ์อยู่"  
 
 
         เพราะฉะนั้น ของในกุฏิหลวงพ่อนี่ จะเป็นอะไรก็ตาม ถ้าใครมาหยิบ โดยคิดว่า เออ! หลวงพ่อไม่อยู่ เอาของนี่ไปใช้ เวลาท่านถามจะบอกไปตามตรง หรือท่านไม่ถามก็จะบอกท่านถ้าเผื่อไม่ลืม ก็เอาไปใช้  มันก็ไม่เห็นจะผิดอะไร ลูกศิษย์ลูกหาวิสาสะกันได้
 
 
          แต่ว่าหลวงพ่อเกลียดอย่างหนึ่ง ที่เกลียดที่สุดก็คือการเอารัดเอาเปรียบซึ่งกันและกัน  ถ้ามีอะไรแจก แบ่งกันสม่ำเสมอ ไม่เอาเปรียบเอารัดกันแล้ว ไม่เป็นไร  ถ้าขืนเอาเปรียบเอารัดกันล่ะก็ไม่ค่อยจะพอใจ